در ابتدا، ساکای روشی را برای ساخت بتن با قرار دادن ذرات چوب در معرض فشار حرارتی ابداع کرد. این فرآیند شامل سه مرحله خشک کردن، پودر کردن و فشرده‌سازی است. او از میکسرها و کمپرسورهای ساده استفاده کرد. سپس، او به همراه شاگردش کوتا ماچیدا همین رویکرد را در مورد ضایعات مواد غذایی امتحان کرد.

آنها در آزمایش‌های اولیه مجبور بودند از پلاستیک استفاده کنند تا سیمان ضایعات غذایی به اندازه کافی کششی شود. با این حال، پس از ماه‌ها آزمایش، آنها به سادگی با تنظیم دما و فشار مورد استفاده در فرآیند، به سیمان خالصی حاصل از ضایعات غذایی دست یافتند.

محققان تاکنون توانسته‌اند با استفاده از برگ‌های چای، پوست پرتقال و پیاز، تفاله‌های قهوه، کلم چینی و حتی در برخی موارد از مواد دیگر باقی‌مانده غذایی سیمان بسازند. آنها همچنین توانسته‌اند طعم محصول خود را تنظیم کنند و رنگ‌های مختلفی به آن ببخشند. بر اساس ادعای آنها، این سیمان را بعد از تکه تکه شدن و جوشاندن می‌توان خورد.
ساکای می‌گوید این سیمان می‌تواند در ساخت خانه‌های موقت برای اهداف تخلیه، جایی که در مواقع بحران و پس از تمام شدن ذخایر غذایی معمول در شهر، می‌تواند تبدیل به مواد غذایی شود، مفید باشد. او گفت: «به عنوان مثال، اگر نمی‌توان غذای معمول را به افراد تحویل داد، آنها می‌توانند از تخت‌های موقت ساخته شده از سیمان غذایی استفاده کنند.»

برای ضد آب بودن سیمان می‌توان آن را با لاک ژاپنی پوشاند. محققان این کار را به عنوان راهی برای محافظت از آن در برابر خورده شدن توسط جوندگان پیشنهاد می‌کنند. اگر این سیمان مورد استفاده قرار گیرد، می‌تواند در کاهش بار فزاینده جهانی زباله مؤثر باشد.

ماچیدا گفت: امید نهایی ما این است که این سیمان جایگزین محصولات پلاستیکی و سیمانی متعارفی شود که اثرات زیست‌محیطی بدتری دارند.